Methods of this session Wykład i/lub warsztaty
Duration of this Session Half a day
Materials for this Session Kamery wielkości pokoju: czarna plastikowa folia, taśma klejąca, nóż do cięcia Kamera do rysowania: kartonowe tuby, przeźroczysty papier, taśma klejąca, soczewki skupiające Kamera lucida: szkło akrylowe i akrylowe lusterka Aparaty cyfrowe, przeźroczysty papier
See Volume One str. 211– 223
See Volume two str. 174 – 181
See action CD OGLĄDANIE Kamera własnej konstrukcji, Typ 1 i 2
See Video CD TEMAT-WYCINKI kamera obscura, Georg Vith
Georg Vith
Spowalniając oko
Możliwości zwolnienia szybkości i zwiększenia intensywności procesu widzenia za pomocą kamery obscura i kamery lucida

Content

Bogactwo, złożoność i przede wszystkim szybkość obrazów jest tym, co szczególnie nam utrudnia zobaczenie ich naprawdę. Kamera obscura i kamera lucida są tu stosowane jako metoda tworzenia dystansu wobec tego, co jest postrzegane i rzekomo dobrze znane. Umożliwiają one świadomy dialog z aktem percepcji. W konsekwencji proponują zwolnienie szybkości widzenia, zmuszając do czekania na pokazanie się zdjęć w ciemnym pokoju (kamera obscura) i poprzez własny proces rysowania (przy pomocy kamery lucida).

Cele

Widzenie w spowolnionym ruchu: uchwycenie wizualnego momentu za pomocą fotografii i rysunku wymaga uważnego patrzenia: świadomej selekcji szczegółów, skoncentrowania się na pewnych zjawiskach (sylwetka, rozjaśnienie, struktury, kontrasty, kompozycja itd.). Staramy się uczynić proces widzenia niezapomnianym, komunikatywnym, zmiennym czy też porównywalnym. Akt powolnego kopiowania czy szkicowania wybranych elementów całości obrazu za pomocą kamery obscura i/lub kamery lucida powinien pomóc w bardziej intensywnym i świadomym patrzeniu.

Organizacja

Kamera obscura jako kamera – pokój
“Spowolnienia oka” można doświadczyć szczególnie mocno w kamerze obscura wielkości pokoju, będącego ciemnią, wystarczająco dużą dla pomieszczenia studentów.

To co jest fascynujące w tym urządzeniu to oczekiwanie na zdjęcia (oko potrzebuje 15 -20 minut, żeby się przystosować). Podczas tego czasu oczekiwania w pokoju, prawie pozbawionego bodźców, wyzwala się rodzaj napięcia. Światło z zewnątrz jest wpuszczane do ciemni przez szczelinę otwartą tylko przez minutę, a projekcję tego, co jest na zewnątrz można oglądać wewnątrz ciemni. Powolność wyłaniania się obrazu sprzyja intensywności doświadczenia oglądania, rodzi zdumienie i stopniowe rozpoznawanie.

Różne etapy ciemności można wykorzystać do rozmowy na temat widzenia, szybkości wizualnych bodźców, ich nieustannej obecności itd. (zobacz: “Pytania”). Poszerzanie otworu, przez którą dostaje się światło, pozwala na dyskusję o zjawiskach wizualnych, takich jak ostrość, brak ostrości; zmiana pozycji szczeliny otwiera możliwości wyboru szczegółów zdjęcia. Zdjęcie w kamerze obscura zmienia się przez cały czas. Zależy to od sytuacji w pokoju (wewnątrz), pory dnia, warunków oświetlenia na zewnątrz: pogoda się zmienia, wiatr porusza drzewami, samochód przejeżdża obok…Ludzie w pokoju również mogą się poruszać, chodzić wkoło z (picture traps) ”łapaczami zdjęć” (białymi ekranami, arkuszami papieru do rysowania, ...), chwytać i uwydatniać pewne zewnętrzne szczegóły na powierzchni przedmiotów mocno odbijających tło.

Sytuacja eksperymentu: pokój z oknem na północ, światło dzienne, jasne ściany, możliwość przyciemnienia pokoju czarną folią. Wymagany czas przygotowania i projekcji wynosi około 2 godzin.

Kamera obscura i kamera lucida jako kamery do rysowania
Kamera obscura II (Obraz 3). Oto poręczna, przenośna wersja kamery obscura używanej do rysowania i kamery lucida (Obraz 4 i 5) do robienia szkiców. Ich mocną stroną jest łatwość obsługi. Obie pozwalają na rysowanie “bez utraty twarzy”, nikomu nie może się nie udać i i nikt nie musi być “utalentowany”. Jeśli widzisz i potrafisz czytać, potrafisz też rysować. Oba narzędzia pozwalają na uchwycenie wizualnych wrażeń, chociaż trzeba się do nich przyzwyczaić. Procesu konstruowania tych dwóch kamer nie omawia się tutaj: te opisy można znaleźć na załączonej do “Uczącego się oka” płycie kompaktowej.

Zarówno kamera obscura jak i kamera lucida mogą być pomocnymi narzędziami w poszukiwaniu pewnych ujęć, przede wszystkim jednak wspierają swobodne, niezależne wykonywanie szkiców.

Umiejętności obserwacji ćwiczy się przez wybór określonych optycznych bodźców, świadomie wybierając pewne aspekty świata obrazów: rozjaśnienia, ciemne plamki, określone kolory, formy czy struktury. W ten sposób oba narzędzia oferują możliwość stopniowego opracowywania wrażeń wizualnych. Różne szkice pokazują szereg cząstkowych kompozycji otoczenia, wyświetlanego na dwuwymiarowej płaszczyźnie rysunku. Te kamery również dobrze się nadają do filtrowania ekranowych obrazów i stosowania graficznej analizy – prawdziwa aktywna szkoła uczącego się oka.

Usytuowanie: W kawiarni, widok z pokoju przez okno, przed telewizorem lub ekranem komputera, użycie lamp dla oświetlenia biurka czy pokoju. Przestrzeń rysowania powinna być lekko zacieniona. Czas potrzebny do powstania szkicu – około 1 godziny.

Aparat cyfrowy
Aparatu cyfrowego można użyć do uchwycenia sytuacji i ujęć określonych powyżej. Te zdjęcia można zrobić dla porównania ze szkicami (wizualny pamiętnik), można się też nimi dalej zajmować ze względu na pewne graficzne aspekty: kładzie się przeświecający papier na wydruku zdjęcia – pewne elementy obrazu, takie jak sylwetki, najjaśniejsze punkty obrazu, kompozycja dają się z grubsza przekalkować (zobacz: powyżej i Obraz 6).

Usytuowanie: biurko do pracy, czas – około 1 godziny.

Warianty i rozszerzenia

Skonstruowanie kamery obscura jako kamery do rysowania: około 5 godzin. Skonstruowanie kamery lucida: około 2 godzin. Ta kamera składa się ze szkła akrylowego i akrylowych lusterek ustawionych względem siebie pod kątem 45 stopni. Szczególną cechą tej kamery jest fakt, że zarówno projekcja otoczenia na miejscu do rysowania, jak i kopiująca ręka są widoczne jednocześnie. Wariant: Użycie rzutnika.

Pytania




Bild: 1 2 3 4 5 6 >
Silvrettahaus, Camera obscura. Zdjęcie: Georg Vith, 2002

Silvrettahaus, Kamera obscura Zdjęcie: Georg Vith, 2002